Felix Decavel Films & Series 2 feb 2023, 13:33

Leestijd: 2 minuten

Waarom het queer-verhaal in The Last of Us niet louter fantastisch is

Voor het eerst sinds mijn komst op de redactie van Manners overtreed ik een zelf-opgelegde faux-pax. Nooit in de eerste persoon enkelvoud schrijven. Maar de beklijvende derde aflevering van The Last of Us blijft plakken.

Hoe we het ook draaien of keren, elk medium draagt een boodschap uit. Daar bestaan media voor. ‘The medium is the message’ (of was het massage?). Maar elke medaille telt twee zijdes. Achter elke camera en pen van zelfs de meest hersenloze content schuilen er – al dan niet opzettelijk maar wel onvermijdelijk – flitsen van een gedachtegoed; een ideeënwereld van de mens of mensen die de touwtjes van het verhaal in handen hebben. Van Temptation Island tot The Last of Us.

Homoseksualiteit in mainstream media wordt nog steeds gestereotypeerd óf onderbelicht. Welke boodschap vertelt de wereld daarmee? Dat mannen die aan het beeld voldoen van een ‘stoere vent’ zoals Sylvester Stallone helemaal niet gay kunnen zijn? Klinkklare onzin natuurlijk.

Maar als vredevolle heteroseksuele man – met dezelfde spiermassa van een hamster – ben ik persoonlijk veel te weinig bewust van het radioactieve effect dat ondoordachte stigma’s uitstralen, en de vooroordelen die er als tumoren door gekweekt worden.

Wasn’t expecting this week’s episode of #TheLastOfUs to include one of the most moving queer love stories ever put on film, but God damn, what an hour of television.

— 𝔻𝕒𝕟 𝕊𝕙𝕖𝕒 (@dryanshea) January 30, 2023

Daarom is het queer-verhaal in The Last of Us niet alleen fantastisch, maar een lofzang, een herinnering en een blauwdruk voor hoe geaardheid ook voorgesteld kan worden. Als normaal.

De kracht van Inception

De beste films en series, waarvan de projector na afloop in het hoofd blijft draaien, zoeken zorgvuldig naar manieren om onopvallend zaadjes te planten die we op eigen houtje later kunnen ontkiemen. De kracht van Inception, maar dan echt. De gave om zelfs de meest stoïcijnse aanhouders onbewust overstag te laten gaan. Een discussie winnen van een genie is aartsmoeilijk, maar er één winnen van een idioot is onmogelijk.

Behalve als de argumenten door middel van kunst gevoerd worden. Dan bestaat er een kans. En dat was de derde aflevering van The Last of Us. Kunst in cinematografische zin, en kunst in retorische zin. Een redevoering om iedereen een kans te geven, en de boodschap dat we van geen enkele persoon een oordeel kunnen vellen op basis van zijn (of haar) geaardheid. Als heteroseksuele blanke man klinkt dat soms vanzelfsprekend. Maar dat is het nog lang niet.