Maarten Verkoren Reizen 29 jul 2024, 14:26

Leestijd: 11 minuten

Deze trip biedt 5 dagen offline in Italië en voelt als Lord of the Rings

Manners-gastschrijver Maarten Verkoren ging vijf dagen volledig offline in de middle of nowhere van Italië, de Alpe Selvaccia om precies te zijn, en kwam herboren terug. “Het voelde alsof ik onderdeel was van The Lord of the Rings.”

Zoals onze voorouders ging hij slapen en opstaan met het ritme van de zon, zelf hout hakken en eten van het land. Overleven in de onvoorspelbare natuur van het Italiaanse hooggebergte en een geheim sjamanistisch ritueel van 50.000 jaar oud deden wonderen voor lichaam en geest. Moeilijk? Nee, en het mooiste is, iedereen kan het: gewoon een kwestie van telefoon uit, horloge af en gaan. Binnen vijf dagen ben je ultiem onthaast en gezuiverd. En weet je hoe Frodo en de zijnen zich voelden in The Lord of the Rings.

Op expeditie naar Italië

Moeite om die telefoon weg te leggen en je gedachten uit te zetten? Dat heb ik ook. Als ik mediteer, blijven gedachten komen, zelfs als ik een wandeling maak in de natuur. Die telefoon, mijn drukke leven, verantwoordelijkheden, verplichtingen en de snelheid van mijn bestaan maken dat ik nooit helemaal los kom van alles wat mijn gedachten beheerst. En wanneer mijn gedachten mij beheersen, ga ik me te veel met ze identificeren. Een manier om te kunnen ontsnappen uit die cyclus, is door compleet offline te gaan in een totaal andere omgeving ver van de bewoonde wereld. Niet een beetje loskomen, maar totaal loskomen. Dat willen we allemaal wel toch? Waarom doen we het dan niet? Het is een kwestie van doen, heb ik zelf ervaren. Bestaat daarvoor een succesformule? Ja, en om te voorkomen dat ik het wiel helemaal zelf uit moet vinden, zoek en vind ik twee geweldige ervaren expeditieleiders die me hierbij helpen. In dit artikel verklap ik een deel van hun geheimen.

Een gouden tip brengt me op het spoor van Raymond Landgraaf, die als arts-acupuncturist in Zwitserland werkt en in Italië woont. Op 18-jarige leeftijd tijdens een outdoor leadership course overleefde Raymond een indirecte blikseminslag en kreeg daarna een droom om later als ie groot was een back-to-basic wilderness-school op te richten… In 2013 toen hij met zijn gezin het roer omgooide en in de Alpen ging wonen werd die droom werkelijkheid en werd Otro Elements geboren; back-to-basic en ver uit de comfort zone. Inmiddels is hij de eigenaar van een berg in de Alpen waar hij dit alles bij elkaar heeft weten te brengen onder de naam Otro Elements. Temidden van de vijf elementen water, vuur, aarde, lucht en ruimte kun je als expeditiedeelnemer reflecteren en compleet tot jezelf komen en een connectie maken met de natuur en de andere deelnemers. Dat klinkt precies als hetgeen ik zoek en na het lezen van een aantal artikelen erover, meld ik me aan. 

Fast forward een aantal maanden en ik vind mezelf terug op een weilandje in het plaatsje Rassa, het laatste dorp voor het Italiaanse Alpine hooggebergte. Mijn oudste zoons wilden ook into the wild en durfden me naar Italië te volgen. Om ons heen kuieren nog meer mannen die meegaan op deze expeditie. Onwennig kijken we elkaar aan, als personages in de eerste aflevering van een tv-serie. Al gauw blijkt dat iedereen zijn eigen verhaal heeft en ook zijn eigen reden om uit de comfort zone te willen gaan tijdens deze back-to-basic expeditie. 

Hoe moeilijk het thuis kan zijn om de kop leeg te maken door bijvoorbeeld te mediteren, zo makkelijk blijkt het om hier in de bergen te disconnecten. Misschien wel juist omdat ik het niet zo hard meer probeer, gaat het ineens vanzelf. De afwezigheid van de constante afleiding van mijn telefoon in combinatie met de fysieke uitdagingen en de overweldigende natuur blazen al die kleverige gedachten met orkaankracht uit mijn hoofd. Wat resteert, is leegte. Ruimte voor iets anders. Het vacuüm vult zich als vanzelf met nieuwe connecties: de natuur, de mensen om me heen, mijn eigen zelf, wie of wat dat ook moge zijn. En verder: totale kalmte. Het ruisen van de wind door de bomen, het stromen van beekjes, rivieren en watervallen en het gekwetter van talloze vogels. 

Als in The Lord of the Rings

Het voelt alsof ik onderdeel uitmaak van een queeste zoals in The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring. Op weg naar wat, weet ik niet. Het maakt me ook niet uit, het gaat me niet meer om de bestemming; aspiraties, ambities en verlangens ontbreken volledig. Het gaat om de reis ernaartoe, om het landschap om me heen, om de grond onder me die ik stap voor stap verken. Niets meer, niets minder. Ik zie en voel hoe het landschap verandert, hoe de temperatuur schommelt en als we boven de sneeuwgrens komen, moet ik me zelfs nog meer concentreren op elke stap, al was het maar om niet uit te glijden op de besneeuwde helling.

Voordat ik een misstap dreig te maken, is daar Alberto, onze gids. Kundig en uiterlijk onbewogen leidt hij me over de smalle richel langs de afgrond, mijn angst voorbij. Een licht afkeurende blik op mijn schoenen maakt me duidelijk dat ik niet genoeg grip onder mijn versleten zolen heb. Had ik maar naar mijn zoons geluisterd die heel slim voor vertrek nog snel de nieuwste ASICS trailschoenen hebben gehaald. Met precies de juiste mix van grip, demping, stijfheid en waterdichtheid dansen mijn zoons de berg op terwijl ik uit blijf glijden. Tot overmaat van ramp breekt ook nog een van mijn veterhaakjes. Goed materiaal is toch wel belangrijk in uitdagende omstandigheden. Ik weet mijn schoen weer te fixeren en focus me nu volledig op elke stap.

Gewoon de ene voet voor de andere zetten, dan kom ik er uiteindelijk wel. En aangezien ik als intentie heb uitgesproken meer dingen los te laten, laat ik ook dit los. Als we op de top van een berg zijn, kijken we vanaf het dak van de wereld uit over dit sprookjeslandschap. Ik voel me verbonden met de elementen om mij heen, net zoals de langsvliegende adelaar die ook geen weet heeft van wat zich daar beneden in die andere wereld afspeelt. 

Na een zware hike is niets lekkerder dan neerploffen, je schoenen uittrekken en aanvallen op een eettafel vol lekkers. Ook dat voelt als een scène uit The Lord of the Rings. Ik eet deze dagen zeker twee keer zoveel als thuis, want gelukkig heeft Otro Elements een vaste kok: Maria. Deze Italiaanse moeder zorgt elke dag voor het perfecte ontbijt met veel granen, zaden en noten en tal van zelfgemaakte taarten, vers fruit, mooi donker brood en de beste regionale kazen en worsten en lekkere avondmaaltijden. Dankzij Maria is het stiekem toch een beetje vakantie. Opvallende gewaarwordingen: 1) zonder horloges om gaat iedereen gewoon naar bed als hij moe is en het donker wordt en staat op als de zon opkomt. 2) Wat een opluchting om alles los te laten. 

Het ‘geheime’ zweethut-ritueel 

De volgende ochtend arriveert de Lakota-native Kristofer Two Feathers. Met zijn assistenten completeert hij het begeleidingsteam van Otro Elements dat verder bestaat uit de Nederlanders Raymond en Tjeerd en de Engelsman Benny. De lijnen worden uitgezet, teams worden gevormd en plots gonst het overal op het terrein van de bedrijvigheid. Ik houd me niet bezig met wat er gaat komen, ik heb immers alles losgelaten. We zien wel, we leven in het moment en hakken hout, leggen grote vuren aan die de hele dag branden, onderwijl bouwend aan twee ingenieuze constructies: een tipi en een zweethut. Aan het eind van de dag wordt het verband alsnog duidelijk: alles diende ter voorbereiding voor een avond en nacht vasten en purificatie van lichaam en geest via een legendarisch zweethutritueel dat het Lakota-volk millennialang van generatie op generatie heeft doorgeven. 

Kristofer wijdt met zijn twee assistenten de zweethut volgens sjamanistische Lakota-tradities in tot veilige plek voor het Grote Ritueel. Hij legt ons uit dat dit ritueel zelfs wel 50.000 jaar teruggaat, al onze gezamenlijke voorouders gebruikten dit om zichzelf te zuiveren. Met een hooivork worden roodgloeiende stenen uit het kampvuur gevist en in de kuil middenin de zweethut gedeponeerd. In onze zwembroeken nemen we in het pikdonker plaats rond de kuil. De assistenten van ‘onze sjamaan’ strooien kruiden over de hete stenen en het begint heerlijk te ruiken. Zodra Kristofer het reinigende bergwater over de stenen sprenkelt, wordt het bloedheet. 

Het zweet spuit uit mijn poriën terwijl ritmisch Lakota-getrommel en -gezang de ruimte vult. Lied na lied gaat dit zo door en we raken collectief geheel het gevoel voor tijd en plaats kwijt. Ik raak in een soort trance en heb geen idee hoe lang we hierbinnen hebben doorgebracht. Wat ik wel weet, is dat iedere zweetdruppel en elke uitademing ons dichterbij een gezuiverd lichaam en vernieuwde geest brengt. Aldus gereinigd rollen we één voor één naar buiten om in volledige isolatie solo de nacht buiten onder het alomvattende sterrenkleed door te brengen.

De volgende ochtend begint zwijgend en in stilte rondom het grote knetterende kampvuur dat de stenen al opwarmt voor de tweede ronde. Vervolgens herhaalt het zweethutritueel zich. Nog nooit ben ik zo leeg geweest, nog nooit was de buitenwereld zo ver weg. Na deze emotionele snelkookpan eet ons groepje blootgelegde zielen totaal ontspannen samen het lekkerste ontbijt dat we ooit gegeten hebben. 

De volgende dag hiken we opnieuw, soms in stilte, dan weer gezellig in gesprek, of heel serieuze levensvragen besprekend. Op de hoogste top laten we allen achter wat ons niet meer dient, waarna we afdalen langs lenteweides en ijskoude watervallen. Teruggekomen bij onze hut bakken we onze eigen pizza’s en zingen met de gitaar bij het vuur. De tijd lijkt stil te staan, iedereen is volledig losgekomen van de zorgen van het bestaan. Het voelt alsof ik al weken weg ben, ik kan me niets meer herinneren van alles waar ik me op de heenreis druk over maakte. Waar zijn al die gedachten gebleven? Wat betekent dat? Als je gedachten je identiteit zijn, wie ben ik dan als ik geen gedachten heb?  Ik weet het antwoord niet, maar ik voel me gelukkig hier, in het nu. Ik neem me voor dit gevoel vast te houden, niet meer dingen als vanzelfsprekend te beschouwen en alles wat me niet dient, los te laten. 

Dan is het tijd om te vertrekken, terug naar huis. Ik ben de laatste die zijn telefoon uit het zakje vist. Alsof het toestel een besmettelijke ziekte heeft, stop ik het meteen diep weg in een tas en vergeet hem. Pas op het allerlaatste moment, we zijn al bij de luchthaven, zet ik hem eindelijk aan. Met frisse tegenzin aanschouw ik hoe de berichtjes binnenstromen. Heb ik wat gemist? Mwoh… het enige dat ik mis, zijn de bergen, de natuur, de leegte en de rust. Ik vertrek met een herinnering voor het leven en ben dankbaar dat ik dit met mijn zoons heb kunnen delen.

Otro Elements

Otro Elements organiseert verschillende expedities: voor mannen, women only, ouder-kind, jongeren, corporates (managers), huisartsen en medisch specialisten (met Otro Elements Care). De berg is ook te ‘huur’ als je als coach/trainer je eigen groep wilt meenemen naar deze magische locatie. Om meer te weten te komen over de mogelijkheden om mee te doen aan een expeditie (vanaf 1.495 euro). Op de website van Otro Elements vind je meer informatie.

Liever thuis jezelf onderdompelen in de wereld van The Lord of The Rings? Check dan deze reusachtige LEGO-set met het bekendste gebouw uit The Lord of the Rings!