Michiel Hekkens Voetbal 17 jun 2024, 23:13

Leestijd: 4 minuten

Op de tribune bij Nederland-Polen: verslag van een jongensdroom

Op uitnodiging mochten Manners-collega’s Job en Michiel naar de EK-wedstrijd Nederland-Polen in Hamburg. Meerdere jongensdromen gingen in het Volksparkstadion in vervulling.

Ik ben nog steeds dronken als ik voor het eerst voet zet op Hamburgse bodem. Zaterdagnacht stond ik op de bruiloft van een goede vriend in Wageningen. Vijf uur later (waarvan twee in bed) loop ik door de Noord-Duitse havenstad, die op dit tijdstip net zo bleek en uitgeblust oogt als mijn eigen reflectie in de ruiten.

Naarmate ik mijn hotel nader, verschijnen er steeds meer plukjes oranje op straat. Er begint iets te broeien – niet alleen in Hamburg, maar ook in mij. De mist in mijn hoofd klaart op. Euforie verslaat dronkenschap. Ik voel iets waarvoor ik Evert ten Napel, commentator van dienst in het Volksparkstadion bij Nederland – West-Duitsland in ‘88, wil lenen om de meest passende woorden te vinden.

‘Die dekselse Michiel Hekkens uit het Limburgse Haelen, zoon van een basisschoolleraar en een boekhoudster, uitgenodigd door Booking.com om naar een EK-wedstrijd van Oranje te gaan. Dit komt rechtstreeks uit een jongensboek, dames en heren. Goeie genade.’

In het hotel verwissel ik mijn overhemd voor mijn favoriete Oranje-shirt, met Louis van Gaal afgebeeld als Christo Redento tijdens het WK van 2014 in Brazilië. Eronder nog steeds de pantalon die ik droeg op de trouwerij. Beneden eten fans van Nederland en Polen gebroederlijk hun ontbijtjes in de eetzaal. Ik heb daar geen tijd voor. Twee espresso’s naar binnen en gauw de straat op, want over een uur gaat het stadion open.

In de UEFA-lounge van het Volksparkstadion met Booking.com

Rond twaalven kom ik aan bij het Volksparkstadion, waar ik een pilsje van 7 euro in de schroeiende zon drink. Een promotiemeisje in een Pools shirt biedt aan om de Hollandse driekleur op mijn wang te schilderen voor vijf euro. Leuk, zeg ik, op beide wangen graag. In dat geval wil ze tien euro, helaas, dus met één feestelijke wang betreed ik het stadion.

Job en ik zijn niet alleen wedstrijdgasten – we zitten ook nog in de meest luxueuze UEFA-lounge die er is. Terwijl Job een bord asperges met biefstuk naar binnen harkt, wijst hij her en der influencers aan die hij als 22-jarige uiteraard kent, maar waar ik als 32-jarige nog nooit van heb gehoord. Zelf werk ik met moeite een salade naar binnen; de buik vol van wedstrijdspanning.

Niemand die beter je shirt kan sieren dan onze legendarische coach in ruste, want eenmaal op de tribune word ik om de haverklap aangeklampt door Nederlanders, Polen én Duitsers die mij iets over onze Louis toeschreeuwen. Een kleuter in een Pools shirtje vraagt al wijzend naar mijn shirt iets aan zijn vader, waarna deze uitgebreid begint te vertellen en uiteindelijk opstaat om alle hoogtepunten van Nederland-Argentinië in 2022 voor zijn zoontje in woord en daad uit te beelden. Ik herken onder andere het schandalige schot richting de Nederlandse dug-out van Leandro Paredes én de ingestudeerde vrije trap van Koopmeiners en Weghorst in de 99ste minuut. 

Oranje feestvierders, de Poolse orkaan en Wouts wilskracht

Na het eerste fluitsignaal zien we alles wat jullie thuis ook zagen, alleen dan met veel meer afleiding. Aan mijn rechterhand bevindt zich een oranje muur vol carnavaleske feestvierders, opblaasbare UEFA-cups en spandoeken met de beeltenissen van Van Basten en Gullit. Aan mijn linkerzijde komt er een orkaan van geluid uit de rood-witte Poolse supportersschare, die de Nederlanders (ondanks dat ze in de minderheid zijn) 83 minuten lang overstemmen. Drie rijen voor ons staat Bram Krikke, de enige bekende die ik wél ken. Constant moet ik mezelf bij de les houden om daadwerkelijk de wedstrijd te volgen.

De wedstrijd die de jongensdroom van twee Manners-collega’s in vervulling laat gaan, kent een matchwinner wiens carrière het meest leest als een jongensboek. Iedere voetballer die het tot het Nederlands Elftal schopt, heeft een enorme wilskracht, maar er heeft er maar één een wilskracht als Wout. Met alweer een beslissende goal is Wout Weghorst het vleesgeworden bewijs dat veel mogelijk is voor wie beperkte talenten maar een ongelimiteerde geldingsdrang bezit.

Wout Weghorst: de gewoonste Oranje-speler mét Messias-complex

Na de wedstrijd turen Job en ik vanuit de UEFA-lounge naar de vlot leeglopende tribunes. De wedstrijd is al een uur afgelopen als we plots Wout Weghorst uit de catacomben zien opduiken, nog steeds in wedstrijdtenue. Hij beklimt de tribunes naar een plukje overgebleven Oranje-supporters. Hier knuffelt hij met mensen die hij blijkbaar kent en gaat op de foto met iedereen die dat maar wil. Hoewel we niet zouden willen zeggen dat Weghorst zo gewoon gebleven is – we kennen zelfs geen Oranje-speler die mínder gewoon gebleven is dan Wout uit Borne (Memphis is een goeie tweede) – is er tegelijk niemand zo benaderbaar als hij. Wout is de gewoonste Oranje-speler ooit, maar wel mét een Messias-complex. 

Op de terugweg naar het hotel zien we feestende Oranje-fans en gelaten Polen, die zich ook na de wedstrijd zeer respectvol opstellen. Uiterst vermoeid, maar met een fantastische ervaring rijker, zoeken we ons bed op in het hotel. Bedankt Booking.com voor het verwezenlijken van een jongensdroom, en bedankt Wout voor het laten zien dat geen jongensdroom onverwezenlijkt hoeft te blijven!