Jelle van Es Games 1 dec 2021, 16:36

Leestijd: 4 minuten

Review: ouderwets nazi’s knallen in Call of Duty: Vanguard

Elk jaar zijn er in de wereld van gaming een paar zekerheidjes. Een nieuwe Call of Duty-game is er daar zeker één van. Het nieuwste deel is Call of Duty: Vanguard. Voor het eerst in jaren, de laatste keer was in 2017, vindt de strijd plaats in de Tweede Wereldoorlog.

Call of Duty: Vanguard: de Campaign

Dat is een fijne verandering van setting. Want nadat we drie keer hebben gestreden in een moderne setting, is het leuk om weer eens ouderwets Nazi’s af te knallen in het singleplayer-avontuur. In het verhaal krijg je te maken met verschillende soldaten, die hun eigen achtergronden hebben. Aan het begin komen ze samen om een gevaarlijke missie uit te voeren. Terwijl die mislukt, krijg je via verschillende flashbacks te zien wat zij deden voorafgaand aan die missie. Het is iets dat wel vaker is gedaan in de wereld van games, maar het werkt behoorlijk goed.

In de campaign van Call of Duty: Vanguard krijg je door deze opzet behoorlijk wat variatie voorgeschoteld. De game grijpt daarbij terug naar eerdere succesformules. Zo heb je prachtige cinematische momenten, waarbij de speler tijdens D-Day uit een vliegtuig springt, terwijl alles om hem heen wordt beschoten. Bij de landing gaat het mis en zonder wapens moet je dan beginnen met de strijd. In een andere missie bestuur je een vliegtuig en doe je mee aan spannende dogfights. En even later bevind je je in Rusland als een gevaarlijke vrouwelijke sniper. Op die momenten is stealth van groot belang.

Multiplayer blijft leuk

Er zijn geen momenten geweest in Call of Duty: Vanguard die me echt hebben verrast, maar vermakelijk is het zeker. Het is echt zo’n typisch geval van lekker een paar uur knallen en dan het einde zien. Gewoon degelijk dus. Vervolgens stap je in de multiplayer-modus. Voor een groot gedeelte is deze herkenbaar. Er wordt andermaal gewerkt met een Battle Pass, waardoor je over een seizoen van alles en nog wat vrij kunt spelen. Belangrijker is echter de XP die je tijdens de potjes verdient om op die manier upgrades aan je wapens vrij te spelen of gewoon in levels omhoog te gaan en zo compleet nieuwe dingen te unlocken.

Op die manier kun je langzaam maar zeker ontdekken wat het beste bij jou past. De één vindt het heerlijk om met een MP4 aan de slag te gaan en snel achter elkaar de kogels eruit te schieten. Ik ben meer een gamer die wat meer controle wil. Dus ik schiet vaak met wapens met een enkele kogel. Geen sniper, maar wel een wapen dat krachtig schiet en effectief is. Door ermee te spelen, unlock je een berg aan attachments. In Call of Duty: Vanguard heb je er iets van tien die je kunt inzetten. Zodoende maak je echt je eigen wapen naar keuze.

Als je dan lekker losgaat in Call of Duty: Vanguard en de kills opstapelt, dan verdien je de kill streaks. Deze wordt gereset wanneer je wordt afgemaakt, tenzij je later in de game een hoog genoeg level hebt om de kill streaks na de dood door te laten lopen. Door deze opzet is het iets minder chaotisch, hoewel je zo nu en dan nog wordt afgemaakt door een bom die uit de lucht wordt gedropt.

Zoveel maps

Wat sterk is aan de Call of Duty: Vanguard-multiplayer is dat je gelijk een berg aan maps hebt om op los te gaan. Er zitten minder klassieke maps bij in vergelijking met Black Ops, maar er zijn heel wat fijne maps. In het verleden heb ik wel eens problemen gehad met onoverzichtelijkheid, maar daar heb ik nu eigenlijk geen last van. Het is allemaal duidelijk en je kunt zonder problemen rondrennen en erop los knallen.

Bovenop dit alles heeft Call of Duty: Vanguard ook nog een alleraardigste Zombie-modus, waardoor het als totaalpakket gewoon dik in orde is. De game is wellicht net iets minder sterk dan Black Ops en misschien dat je moe bent van de serie. Maar ik knal er toch weer heerlijk op los. Het feit dat je nu met wapens uit de Tweede Wereldoorlog losgaat is ook wel even een verademing. De game is nu beschikbaar en onder andere hier te scoren.