Noah Korevaar Kunst & Fotografie 20 dec 2022, 07:23

Leestijd: 6 minuten

9 fantastische rockalbums uit 2022 die je waarschijnlijk hebt gemist

Afgelopen jaar heeft talloze ijzersterke rockalbums opgeleverd. Zie de bomen door het bos niet meer? We tippen negen ondergewaardeerde topalbums uit 2022 die absoluut het checken waard zijn.

2022 was een fantastisch muziekjaar. Bands die tijdens de pandemie noodgedwongen thuis zaten konden eindelijk weer optreden, en twee jaar opgesloten zitten in een (thuis)studio heeft een stortvloed aan nieuwe muziek opgeleverd.

Ondergewaardeerde rockalbums uit 2022

Het resultaat is een jaar vol topmuziek. Muziek waarmee we nog jaren vooruit kunnen. Het is helaas daardoor ook maar al te makkelijk om pareltjes over het hoofd te zien. We tippen negen albums van bandjes die alle aandacht verdienen, maar juist ook hier in Nederland dit jaar onder de radar bleven in al het muziekgeweld. Van veteranen die een comeback maken tot gretige beginnende bands en van poprock tot shoegaze: deze rockalbums uit 2022 wil je niet missen.

Alvvays – Blue Rev

We trappen af met Alvvays, een band uit Toronto. Hun derde album, Blue Rev, kwam dit jaar uit en staat hoog in vrijwel elk internationale eindejaarslijstje. Nu Nederland nog. De band combineert ontzettend catchy power pop met stevige gitaren, waardoor het geheel heerlijk shoegazey wordt, zonder aan toegankelijkheid in te boeten. Een album vol energie dat van begin tot eind weet te boeien.

The Beths – Expert in a Dying Field

Ook The Beths schieten in de roos met hun derde album. De Nieuw-Zeelandse indierockband leverde hét post-breakup-album van 2022 af met Expert in a Dying Field. Zangeres Liz Stokes weet vol humor en precisie alles wat met een stukgelopen relatie gepaard gaat van zich af te schrijven en te zingen. Ook zonder die lyrics is het echter een verslavend album. Een melodieuze power pop tour de force, vol zalige harmonietjes en hooks. Vrolijkheid alom, ondanks het onderwerp.

Ghost – Impera

Even heel iets anders. Alleskunner Tobias Forge en zijn kameraden ogen met hun griezelige outfits misschien als een doodserieuze metalband, maar eigenlijk hebben we hier gewoon met pure pop te maken. Of, althans, de meest radiovriendelijke arena’s vullende kant van metal. Impera is geproduceerd door Klas Åhlund, een Zweedse producent die eerder met Katy Perry en Robyn samenwerkte. Het levert een sound op die soms meer op Abba lijkt dan je voor mogelijk zou houden op basis van de uitstraling van Ghost, maar ons hoor je niet klagen. Het is pure kitsch, maar ook puur genieten.

Sports Team – GULP!

Sports Team is zo’n band die live het verschil maakt. Onlangs traden ze nog op in Tivoli, waarbij de Londense band vol energie de zaal omver blies. De gretigheid én humor spat er vanaf, maar ook zonder die live-factor mag de muziek van Sports Team er zeker zijn. Hun dit jaar uitgebrachte tweede album is niet zo sterk als zijn voorganger, maar staat nog steeds vol knallende indiepop. Het heerlijke accent van zanger Alex Rice is dan ook nog eens de kers op de taart.

Kurt Vile – (watch my moves)

Kurt Vile is allesbehalve een nieuwkomer. De indieheld heeft al aardig wat hits op zijn naam staan en zat bovendien in The War on Drugs. Zijn nieuwste plaat, (watch my moves), is een typisch gevalletje you love it or you hate it. Het voelt alsof meneer Vile in een luie stoel stoned voor zich uit zit te spelen, en het is fantastisch. Het levert een relaxt geluid op dat heerlijk voortkabbelt, met het altijd onnavolgbare gitaarspel van de 42-jarige Amerikaan als constante.

Ex-Vöid – Bigger Than Before

Pak het beste van pop-punk, garagerock en giet er een modern indiepop-sausje overheen, en je hebt Ex-Vöid. Het eerste album van de band duurt slechts 24 minuten, maar ramt toch door tien korte, ontzettend catchy nummers heen. Vol refreintjes die dagen in je hoofd blijven hangen en riffs om je vingers bij af te likken. Geen enkel ingrediënt is echt uniek, maar ons hoor je niet klagen: in een muziekwereld vol overgeproduceerde pop tovert het een glimlach op je gezicht, waarna je meteen weer bij het eerste nummer begint.

Black Country, New Road – Ants from Up There

Met Black Country, New Road zijn we bij iets minder luchtig materiaal aanbeland. Zanger, gitarist en schrijver Isaac Wood kondigde vier dagen voor de release van hun nieuwe album aan dat hij uit de band zou stappen, om aan zijn mentale gezondheid te werken. En dat terwijl de opmars naar Ants from Up There juist dankzij ijzersterke singles naar een enorme hype rondom de band zorgde. De Britse band heeft ook zeker een instant klassieker afgeleverd. Wat een rijkdom. Emotionele anthems vol kwetsbaarheid, rijke arrangementen vol saxofoons, violen, piano, en uiteraard gitaren. Of Wood nou terugkeert naar zijn band of niet: ze hebben een instant klassieker afgeleverd. Je hoeft het niet van ons aan te nemen: praktisch elk muziekblad loopt met de jonge band weg.

Fontaines D.C. – Skinty Fia

Je kunt je afvragen of Fontaines D.C. nog in dit soort lijstjes thuishoren. De Ierse postpunk-band is al glorieus doorgebroken in de afgelopen jaren en staat dan ook op de grootste podia. Maar toch, maar toch: voor het geval je Skinty Fia hebt gemist, ga het meteen checken. Grian Chatten en Co. leveren op hun derde album voortstuwende rock met urgente vocals af zoals je dat van ze gewend bent, maar experimenteren ook met nieuwe sounds. Van een accordeon-balad tot nummers die doen denken aan de Pixies. Authentieke postpunk op zijn best.

Suede – Autofiction

De Britten van Suede zijn allesbehalve nieuwkomers. Ze leveren al sinds begin jaren negentig muziek af, met het album Dog Man Star uit 1994 als hoogtepunt. Als je ze sindsdien uit het oog verloren bent of überhaupt niet met Suede bekend was, dan is Autofiction een absolute aanrader om te checken. Het is uiterst zeldzaam dat een band na decennia vanuit het niks opeens weer zo fris en urgent weet te klinken. Alsof je opeens weer terug bent in de jaren negentig.